Οι περισσότεροι έχουν πάει στις κούνιες όταν ήταν παιδιά. Λιγότεροι όμως έχουν προβληματιστεί με την παρακάτω απορία... Έστω ένα παιδί σε μια κούνια που αρχικά ηρεμεί. Το παιδί θέλει να ξεκινήσει να αιωρείται μαζί με την κούνια αλλά δεν έχει κάποιον μεγαλύτερο να το σπρώξει, ούτε φτάνουν τα πόδια του στο έδαφος για να μπορέσει από μόνο του να δώσει αρχική ταχύτητα στην κούνια. Τραβάει λοιπόν επιδέξια τις αλυσίδες μπρός-πίσω και κουνάει τα πόδια του, ενώ ταυτόχρονα γέρνει το κορμί του μπρός-πίσω επιδέξια για να ξεκινήσει (φαντάζομαι πως όλοι θα το έχετε κάνει και αντιλαμβάνεστε τι περιγράφω). Τελικά μετά από λίγη προσπάθεια τα καταφέρνει να αποκτήσει μια αρχική ταχύτητα. Έπειτα τα πράγματα είναι εύκολα καθώς, κουνώντας πάλι τα πόδια μπρός - πίσω με συχνότητα όση και η ιδιοσυχνότητα του συστήματος παιδί - κούνια πετυχαίνει μεγαλύτερα πλάτη ταλάντωσης μέσω του φαινομένου του συντονισμού. Και η ερώτηση είναι...

Πώς μπορεί και τα καταφέρνει να ξεκινήσει να κινείται το παιδί αφού το σύστημα παιδί-κούνια είναι απομονωμένο και όλες οι δυνάμεις (του παιδιού) είναι εσωτερικές ως προς το σύστημα; Άν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί δεν καταφέρνουμε να κινήσουμε και ένα αυτοκίνητο όταν καθόμαστε στη θέση του οδηγού και σπρώχνουμε το τιμόνι προς τα μπρός;