Έστω ότι διαθέτουμε ένα σφαιρικό κάτοπτρο σε συνθήκες υψηλού κενού (πρακτικά απουσία αέρα). Το κάτοπτρο μπορεί να ανακλά τέλεια την ακτινοβολία που προσπίπτει πάνω του (στην εσωτερική του πλευρά). Το κάτοπτρο έχει αρχικά μια οπή από την οποία εισέρχεται μια λεπτή δεσμη μονοχρωματικού και σύμφωνου φωτός (laser) με τυχαία γωνία εισόδου. Έπειτα υποθέτουμε πως αυτή η οπή κλείνει με κάποιο τρόπο πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνει να βγεί η δέσμη έξω από αυτή αλλά παγιδεύεται στο εσωτερικό του κατόπτρου όπου υπόκειται σε συνεχείς τέλειες ανακλάσεις. Ποιά θα είναι η εξέλιξη του ιδεατού πειράματος; Θα σπάσει το κάτοπτρο από την πίεση της ακτινοβολίας; Γράψτε τις απόψεις σας...
Γιατί να σπάσει η κοιλότητα από τις συνεχείς ανακλάσεις; Θα έσπαζε μόνο αν μεγάλωνε συνεχώς η πίεση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στο εσωτερικό της. Όμως ας υποθέσουμε ότι παγιδεύουμε στην κοιλότητα που λειτουργεί ως τέλειο μαύρο σώμα (αφού απορρόφησε εντελώς την ενέργεια κάποιου αριθμού φωτονίων), μια συγκεκριμένη ενέργεια. Η ενέργεια αυτή ήταν αρχικά εντοπισμένη χωρικά στη δέσμη που απορροφήθηκε, ενώ τελικά όταν το σύστημα φτάσει στη θερμοδυναμική ισορροπία θα έχουμε σχεδόν την ίδια πυκνότητα ενέργειας σε κάθε περιοχή της κοιλότητας. Έτσι η πυκνότητα ενέργειας (ανάλογη του τετραγώνου της έντασης του ηλεκτρικού πεδίου), θα είναι ακόμα μικρότερη της αρχικής. Εκτός αν υπαινίσεσαι κάποιο άλλο φαινόμενο που δεν αντιλήφθηκα.
Αυτή την εικόνα είχα και εγώ στο μυαλό μου. Πρόκειται για μια εξομοίωση του μέλανος σώματος. Ας φανταστούμε αντίστοιχα ότι μια μπαλίτσα του τένις, παγιδεύεται στο εσωτερικό μιας σφαίρας με απολύτως ανένδοτα τοιχώματα και αρχίζει τις αλεπάλληλες ανακλάσεις. Γιατί θα πρέπει να σπάσουν τα τοιχώματα της σφαίρας; Τα αρχικά φωτόνια που παγιδεύτηκαν δεν παράγουν νέα φωτόνια με μορφή χιονοστιβάδας, όπως και η αρχική μπαλίτσα δεν γεννάει άλλες μπάλες με την ίδια ορμή.
