Επανέρχομαι με κάποιες σκέψεις που μου ήρθαν διαβάζοντας για τη θεωρία της σχετικότητας. Μπορεί κάποιος να μου πει αν είναι λάθος ή αν είναι σύμφωνες με τις μέχρι τώρα υπάρχουσες ενδείξεις. Εάν φανταστούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα αντικείμενο στον 4 διαστάσεων χωροχρόνο το οποίο παραμένει ακίνητο ως προς τον χώρο τότε, αφού δεν κινείται με την ταχύτητα του φωτός, το αντικείμενο «κινείται» στον χωροχρόνο. Τώρα εάν φανταστούμε ότι κινούμαστε με την ταχύτητα του φωτός ο χρόνος δεν «κινείται» αλλά μπορούμε να κινούμαστε μέσα στον χώρο. Δηλαδή μήπως η κίνηση με την ταχύτητα του φωτός είναι η κατάσταση «ακινησίας» στην 4η διάσταση του χωροχρόνου. Μήπως η αδράνεια λοιπόν ενός σώματος που αυξάνεται με την αύξηση της ταχύτητάς του είναι η «αντίστασή» του να φτάσει στην «ακινησία» του χρόνου. Φαντάζομαι των τεσσάρων διαστάσεων χωροχρόνο ως ένα σύστημα τριών συντεταγμένων να κινείται σε μια ευθεία που απεικονίζει τον χρόνο (Φυσικά είναι μια προσπάθεια απεικόνισης που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα). Έτσι όταν ένα αντικείμενο παραμένει σταθερό ως προς το σύστημα τριών συντεταγμένων κινείται στην ευθεία του χρόνου ενώ όταν το αντικείμενο κινείται με την ταχύτητα του φωτός παραμένει σταθερό ως προς την 4η διάσταση (τον χρόνο) αλλά μπορεί να κινείται στις άλλες τρεις διαστάσεις. Ένα άλλο μοντέλο για των 4 διαστάσεων χωροχρόνο, που μπορεί να μας φέρει ίσως πιο κοντά στην πραγματικότητα, είναι μία σφαίρα που συνεχώς επεκτείνεται (αυξάνει η ακτίνα της). Το εσωτερικό της σφαίρας είναι οι 3 διαστάσεις του χώρου ενώ η συνεχής επέκταση της είναι η 4η διάσταση, ο χρόνος. Έτσι αν κάποιο αντικείμενο δεν κινείται στο χώρο τότέ αυτό «κινείται» στον χρόνο λόγω της επέκτασης της σφαίρας ενώ εάν κινείται στο χώρο τότε ο χρόνος αναμιγνύεται ισότιμα με τις 3 διαστάσεις του. Αν υποθέσουμε, για το δεύτερο μοντέλο, ότι σταματά η επέκτασή του έχουμε δηλαδή ένα κόσμο τριών διαστάσεων τότε οποιοδήποτε αντικείμενο θα μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε μέσα στον χώρο. Οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι χωρίς την τέταρτη διάσταση ο κόσμος μας γίνεται ένα «σημείο», δηλαδή δεν μπορούν να υπάρξουν και οι άλλες τρεις διαστάσεις. Μπορούμε ακόμα να συμπεράνουμε ότι δεν μπορεί να έχουμε «ακινησία» στον χώρο και στον χρόνο. Και με όλα αυτά μου ήρθε και αυτό που είπε ο Ηράκλειτος «Τα πάντα ρει». Όλη η σκέψη ξεκίνησε από την απορία πως σε ένα 4 διαστάσεων χωροχρόνο χρησιμοποιούμε δύο διαφορετικές μονάδες μέτρησης. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μία μονάδα μέτρησης για να απεικονίζει και τις τέσσερις διαστάσεις. Τώρα βέβαια άλλο το που κατέληξε η σκέψη. Προσπάθησα να κάνω και δύο σχέδια, αν και δεν τα πέτυχα όπως θα τα ήθελα http://users.otenet.gr/~strlig/sxedia.htm
Συνεχίζοντας τη σκέψη, εάν φανταστούμε ότι κινούμαστε με ένα διαστημόπλοιο με την ταχύτητα του φωτός τότε έχουμε «ακινησία» του χρόνου οπότε συμπεραίνουμε ότι η ταχύτητά μας για το δικό μας σύστημα είναι άπειρη ή μάλλον δεν μπορούμε να μιλάμε για ταχύτητα αφού κινούμαστε στις τρεις διαστάσεις και δεν «κινούμαστε» στον χρόνο. Επίσης μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ένα σωματίδιο που κινείται με την ταχύτητα του φωτός δεν μπορεί να έχει μάζα. Ας γράψει κάποιος, έχω κάποιο λάθος στον συλλογισμό ή συμφωνείτε με αυτά που γράφω. Καλό τριήμερο σε όλους και συγχαρητήρια στους δημιουργούς του site για τα 6 χρόνια λειτουργίας τους.
Den moy aresei na apantao se tetoia 8emata, alla apla 8a po oti ka8e "soma" poy kinhte sto xoroxrono exei kapoia tetraormh kai kapoia tetrataxythta opoy einai h 3-ormh toy "somatos" kai h 3-taxythta. An to "soma" einai akinhto (briskomaste dhladh sto idiosysthma toy) tote h tetrataxythta toy 8a einai poy simenei ypo mia ennoia oti to soma kinhte me thn taxythta toy fotos ston xrono. An to antikhmeno poy meletame einai ena fotonio, tote h taxythta toy sto xoro kai ston xrono 8a einai c, dhladh kai 8a exoyme (fotoeides somatio).
Όλο και περισσότερο πείθομαι ότι δεν μπορούμε να είμαστε σαφείς και ακριβείς με την περιγραφή της φύσης, αν δεν χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα των μαθηματικών και μάλιστα αυτών των μαθηματικών που έχουν πλαστεί για τον αντίστοιχο σκοπό. Η χρήση της καθομιλουμένης γλώσσας και μεταφορικών σχημάτων, οδηγεί τις περισσότερες φορές σε ασάφειες και παρανοήσεις, που όμως δεν μπορούν να αντικρουστούν πάλι με χαλαρή και μεταφορική γλώσσα. Vagelford, χωρίς τουλάχιστον τα τετρανύσματα και την έννοια της proper distance, ακόμα και στην ειδική σχετικότητα ελάχιστα ζητήματα ξεκαθαρίζονται στο βαθμό του να γίνουν κτήμα μας. Νομίζω ότι είναι η μοίρα των φόρουμς να βρίσκονται στα όρια της σαφήνειας με την ασάφεια και να γέρνουν προς το μέρος των ασαφών βερμπαλιστικών θέσεων και φιλοσοφικοπολιτικών δοξασιών.
Αν δεν μπορώ να δημιουργήσω κάτι δεν μπορώ και να το καταλάβω. (Dick Feynman).
Αν κατάλαβα σωστά την τετραορμή και την τετραταχύτητα, για να κατανοήσουμε τον χρόνο τον μετατρέπουμε σε χώρο με μία διάσταση. Πως αλλιώς μπορούμε να μιλάμε για ταχύτητα του φωτός στον χρόνο αφού η ταχύτητα ορίζεται ως η μονάδα χώρου που διανύει ένα σωμάτιο σε μια μονάδα χρόνου. Πάντως οι γνώσεις μου στα μαθηματικά είναι ελλιπής και αναγκαστικά μόνο φιλοσοφικά μπορώ αναφερθώ για τον χωροχρόνο. Αν φαντασθούμε ένα σύστημα που αποτελείται μόνο από πρωτογενή ύλη (ή συμπυκνωμένη ενέργεια) , όποια και είναι αυτή, και δεν έχει καθόλου ενέργεια, δεν ασκείται καμία δύναμη, καμία αλληλεπίδραση ανάμεσα στα σωμάτια της ύλης, τότε για αυτό το σύστημα μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει χρόνος ή ότι ο χρόνος είναι άπειρος ενώ υπάρχουν οι άλλες τρεις διαστάσεις του χώρου. Αν για κάποιο λόγο αρχίσει αυτή η ύλη να αλληλεπιδρά ξεκινήσουν να επιδρούν δυνάμεις μεταξύ των σωματιδίων και έχουμε κίνηση (και μετατροπή ύλης σε ενέργεια) τότε μπορούμε να αρχίσουμε να μετράμε τον χρόνο. Μπορώ να συμπεράνω επομένως ότι ο χώρος είναι ένα χαρακτηριστικό της ύλης και ο χρόνος είναι ένα χαρακτηριστικό της ενέργειας. Θεωρούμε ότι ο χρόνος είναι πάντα σταθερός από την αρχή του σύμπαντος (για ένα συγκεκριμένο ιδιοσύστημα μέσα στο σύμπαν), αλλά μήπως η ταχύτητα του φωτός μας δείχνει την παρούσα αναλογία ενέργειας και μάζας στον σύμπαν και αργότερα αν αλλάξει αυτή η αναλογία αλλάξει και η ταχύτητα του φωτός.
Strato, η θέση ότι ο χρόνος γεννιέται μόνο όπου και όταν συμβαίνουν μεταβολές και αλληλεπιδράσεις, έχει υποστηριχτεί από αρκετούς φιλοσόφους της επιστήμης. Παρόλα αυτά η αντίληψη αυτή κοντράρεται με την αντίληψη των διακυμάνσεων του κενού, που επίσης είναι αποδεκτή σήμερα. Πως μπορεί να έχει διακυμάνσεις το τίποτα και να δημιουργούνται και να καταστρέφονται virtual σωματίδια αν δεν υπάρχει χρονική εξέλιξη του τίποτα; Μάλλον λοιπόν, καταλήγουμε ότι σε πλήρη ακινησία (δηλαδή χωρίς μεταβολή) δεν μπορεί να βρεθεί ούτε η ύλη ούτε τα πεδία. Καταραμένη αρχή της απροσδιοριστίας. Θα μας στοιχειώνει για πάντα;
Σχετικά με τη θέση σου "ότι μετατρέπουμε το χρόνο σε χώρο με μια διάσταση" δεν είναι πλήρως σωστή. Η μετρική του χωροχρόνου δεν έχει μπροστά από ολα τα στοιχεία dt, dx, dy, dz το ίδιο πρόσημο. Δεν είναι συνεπώς όλες οι διαστάσεις ισότιμες. Για το θέμα των μονάδων όμως έχεις δίκιο. Μπορούμε να μετράμε τις χωρικές διαστάσεις σε sec και τη χρονική σε μέτρα με κατάλληλη επιλογή μονάδων.
Το παράδειγμα αυτό ήταν μια ακραία κατάσταση που δεν υποστηρίζω ότι υπάρχει στο σύμπαν. Το ανέφερα θέλοντας να δείξω την σχέση των τριών διαστάσεων με την ύλη και του χρόνου με την ενέργεια. Όσο για το κενό είναι σχετικό γιατί πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτο κενό στο σύμπαν, δηλαδή χώρος που δεν υπάρχει είτε ύλη είτε ενέργεια με όποια μορφή και αν την εννοούμε (βαρυτικά κύματα, φωτόνια ή δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι). Όσο για την πλήρη ακινησία, έγραψα ότι ένα σωματίδιο όταν είναι ακίνητο στο χώρο κινείται στον χρόνο ενώ όταν είναι «ακίνητο» στον χρόνο τότε κινείται στον χώρο.
Ένας αστροναύτης ανεβαίνει στο διαστημόπλοιο και φεύγει ταξιδεύοντας με την ταχύτητα του φωτός προς ένα άλλο πλανήτη. Μόλις φτάνει στον προορισμό του κοιτάει προς τη Γη και μετράει την απόσταση που διήνυσε και κατόπιν κοιτάει το ρολόι του και διαπιστώνει ότι δεν πέρασε καθόλου χρόνος από τη στιγμή που έφυγε από τη Γη. Δηλαδή αν και κινήθηκε απόσταση στον χώρο από τη Γη στον πλανήτη, δεν «κινήθηκε» στον χρόνο. Υπάρχει κάποιο λάθος στον συλλογισμό ή υπάρχει η «ακινησία» στον χρόνο;
Για ένα παρατηρητή από τη Γη, που θα παρακολουθεί το ταξίδι του αστροναύτη, ο χρόνος θα κυλάει κανονικά και όταν θα δει τη προσγείωση στον άλλο πλανήτη θα έχει περάσει διπλάσιος χρόνος από την απόσταση που θα έχει διανύσει το διαστημόπλοιο. Ενώ ένας παρατηρητής από τον άλλο πλανήτη θα δει ταυτόχρονα την απογείωση από τη γη και την προσγείωση του διαστημοπλοίου στον πλανήτη του.
