Φανταστείτε πως αρχικά έχουμε δύο συζευγμένα σωματίδια Α και Β.
α ερώτηση: είναι απαραίτητο τα δύο αυτά σωματίδια να είναι όμοια ή μπορούμε να έχουμε συζευγμένα μεταξύ τους και διαφορετικά σωματίδια;
β ερώτηση: αν με κάποιο τρόπο διασπασθεί το σωματίδιο Α (πχ έχοντας πεπερασμένο χρόνο ημιζωής) τότε αυτομάτως δεν καταστρέφεται και η συζυγία μεταξύ των δύο σωματιδίων;
γ ερώτηση: πώς μπορεί ένας παρατηρητής να διαπιστώσει εκτελώντας κάποιο πείραμα (μέτρηση) στο ένα από τα δύο σωματίδια (πχ στο Α) αν υπάρχει εναγκαλισμός μεταξύ τους ή όχι;
ευχαριστώ εκ των προτέρων για οποιαδήποτε αποσαφήνιση στα παραπάνω ερωτήματα.
@ nikosΘα προσπαθήσω να απαντήσω πρώτα στο τελευταίο σου ερώτημα και από τη συζήτηση ίσως απαντηθούν και τα υπόλοιπα.Κατ’ αρχήν η ακριβής κβαντομηχανική τιμή του σπίν δεν είναι 1/2 αλλά (1/2)*3^0,5 της σταθεράς του Πλάνγκ. Επειδή και γω δεν μπόρεσα να βρώ μια ικανοποιητική θεωρητική απόδειξη της αριθμητικής τιμής της σταθεράς αυτής, που μπορεί να πάρει μόνο τις τιμές +1/2 και -1/2 (σε σχέση με ένα σύστημα συντεταγμένων), έκανα τη σκέψη ότι καθώς εκφράζει κατά βάθος μηχανική ροπή, πρέπει το αίτιο που την προκαλεί να είναι ένα είδος «εφαπτομενικών δυνάμεων» που ασκούνται πάντα σε σταθερή απόσταση από το κέντρο του περιστρεφόμενου σωματιδίου.Μελετώντας (εξ αιτίας της συμμετρίας τους) τα κανονικά πολύεδρα του χώρου (όπου κορυφή εσύ βάλε σφαίρα), η ανεπιτυχής δημιουργία ενός εξ αυτών δημιουργεί στροφορμή στο άλλο (πχ στο ηλεκτρόνιο) που δίδεται από τη σχέση: S=(3/2)*(Φ/((Φ+1)^2+1)^0,5 της σταθεράς Πλάνγκ (όπου Φ ο χρυσός αριθμός) η οποία μετά τις αντικαταστάσεις οδηγεί στην τιμή: (3^0,5)/2.Αν δεν έχω κάνει κάπου λάθος, τότε φυσική χωρίς φιλοσοφία δεν γίνεται και η αποκατεστημένη «κατεστραμένη φωνή του του Ηράκλειτου» (Ελύτης) πρέπει να ήταν: «Όσοι ψάχνουν για χρυσό αριθμό, πολλή γη σκάβουν και βρίσκουν λίγο». Φιλικά Μάκης
(Ολοκληρωμένη η δεύτερη από το τέλος πρότασή μου έχει ως εξής:) «Μελετώντας (εξ αιτίας της συμμετρίας τους) τα κανονικά πολύεδρα του χώρου (όπου κορυφή εσύ βάλε σφαίρα), μετά από πολλά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ανεπιτυχής δημιουργία ενός εξ αυτών δημιουργεί στροφορμή στο άλλο (πχ στο ηλεκτρόνιο) που δίδεται από τη σχέση»:
