Θα χρησιμοποιήσω για τον συλλογισμό μου ένα απλό παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε έναν ακροβάτη που περπατά πάνω σε ένα τεντωμένο ελαστικό σχοινί.
Το ελαστικό σχοινί στο σημείο που περιπατεί ο ακροβάτης καμπυλώνεται και διαστέλλεται (είναι λαστιχένιο) λόγω της βαρύτητάς του ακροβάτη.
Για το ακροβάτη ο προσδιορισμός του σε ένα σύστημα διαστάσεων είναι απλώς. Του αρκούν μόνο η διάσταση του μήκους του σχοινιού του, και ο χρόνος.
Έστω μια μύγα ή ότι άλλο παρόμοιο, κάνει βόλτες τριγύρω από το σχοινί. Για την μύγα αρκούν σαν σύστημα διαστάσεων, 3 διαστάσεις ( μήκος , πλάτος, ύψος ) και ο χρόνος.
Όταν η μύγα κάτσει πάνω στο σχοινί, ο ακροβάτης ίσων να αντιληφθεί την μύγα μόνο κατά την διάσταση του μήκους, και από την επίδραση που θα έχει επάνω στο σχοινί η βαρύτητά της που θα το καμπυλώσει ελάχιστα.
Επάνω στο σχοινί υπάρχει λογικά και μία κλειστή διάσταση, που δεν είναι ορατή από τον ακροβάτη, αλλά στην οποία μπορεί να κινηθεί η ‘μύγα’, είναι η διάσταση της περιφέρειας του πάχους σχοινιού ( η κάτω πλευρά του σχοινιού δεν είναι ορατή από τον ακροβάτη όμως η μύγα μπορεί να περπατήσει εκεί).
Χιλιάδες μύγες (αόρατες στον ακροβάτη αφού δεν είναι μέσα στο σύστημα διαστάσεων του ) μπορούν να καμπυλώσουν το σχοινί του ακροβάτη κάνοντας τον να απορεί τι είναι αυτό που προκαλεί αυτό το φαινόμενο της καμπύλωσης.
Συνειρμική ερώτηση: Μήπως λοιπόν , η γνωστή μας - άγνωστη σκοτεινή ύλη υπάρχει έξω από τις διαστάσεις που αντιλαμβανόμαστε, αλλά κάμπτει το σχοινί όπως οι μύγες και μόνον έτσι είναι σε εμάς (…τους ακροβάτες) αντιληπτή;
Και ίσως, λέτε να μπορεί η σκοτεινή ύλη να κινηθεί ‘’απλοϊκά πετάξει σαν την μύγα’’ και να μεταβεί σε ευθεία γραμμή στο απέναντι άκρο του καμπυλωμένου σε μικρότερο δικό μας χρόνο από αυτόν που θα χρειαζόταν ο ακροβάτης να κάνει ακολουθώντας την καμπύλη γραμμή της διαστολής του σχοινιού;
Τι σχέση έχουν οι μύγες με την φυσική; Ότι ο δάκος και η μουχρίτσα με τις κβαντικές διακυμάνσεις ενός λεπτονίου (άσχετο) . Άλλα όμως δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω έννοιες της φυσικής που δεν μπορώ να τις χειριστώ καλά, και δίνω με αυτό το παράδειγμα που ίσως μοιάζει λίγο με μύθο του Αίσωπου.
Ενδιαφέρον ακούγεται το ανάλογο που προτείνεις browser. Ας δεχτούμε λοιπόν ότι ο άγνωστος βαρυτικός τύπος αλληλεπίδρασης εμφανίζεται μόνο στις πολύ μικρές καμπυλωμένες διαστάσεις οι οποίες ας δεχτούμε επίσης ότι υπάρχουν. Τι θα εμπόδιζε τότε τις αλληλεπιδράσεις αυτές να εκδηλώνονται και στις συνηθισμένες αστρονομικές αποστάσεις (ηλιακό σύστημα, σμήνη άστρων κ.λ.π) και να τροποποιούν το Νευτώνειο νόμο ή ακόμα και τον μετρικό τανυστή πεδίου της Γ.Σ; Με άλλα λόγια γιατί εκδηλώνονται μόνο όταν μελετάμε τόσο μεγάλα αντικείμενα όσο οι βραχίονες γαλαξιών ή και πιο μεγάλα; Ξεκινώντας από αφετηρία παρόμοια με αυτή που λες και για να ξεφύγουν από τα παράδοξα της έλλειψης εκδήλωσης των αλληλεπιδράσεων αυτών σε ενδιάμεσες αποστάσεις, οι Savas Dimopoulos, Georgi Dvali, Lisa Randal. Raman Sundrum κ.α, έχουν προτείνει διάφορες παραλλαγές του σεναρίου που αναφέρεις. Μπορείς να βρεις τις χοντρές γραμμές των ιδεών τους σε σχετικό άρθρο του Scientific American, που θα το βρεις μεταφρασμένο και εδώ: http://www.physics4u.gr/articles/2004/outofdarkness1.html