Το θέμα που πραγματεύεται αυτό το άρθρο, αν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει άρθρο είναι η σχέση που έχει ο χρόνος ως εν γένει μεταβολή με τα χωρικά επίπεδα.
Η σκέψη μου είναι απλή αρχικά, παρότι σίγουρα πρέπει να ήμουνα πολύ «τυχερός» για να έχω τέτοιες μετρήσεις, θεωρώ ότι για κάθε επίπεδο το γράφημα του χρόνου είναι μία απλή αναλογία.
y = x
Γεγονός που θα μας έδινε ένα χρονικό διάστημα t για το οποίο η ύλη σε κατάσταση ηρεμίας, χωρίς να υπολογίζουμε άλλες παραμέτρους, θα μας έδινε έργο 2x2 , πάντα σε σχέση με κάποια διάσταση ή επίπεδο. Τότε αφού όρισα τη μεταβολή σε ένα επίπεδο τότε θα παρατηρούσε κανείς ότι για τον τρίτο άξονα-δεύτερο επίπεδο το έργο του χρόνου θα ήταν άπειρο (άτοπο). Κάτι που προφανώς δεν ισχύει αφού αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα παρατηρούνταν μεταβολή στον εν λόγω άξονα-επίπεδο, συνεπώς απορρίπτεται.
Αν όμως ορίσουμε τον χρόνο και στα δύο επίπεδα και θεωρήσουμε προβολές πάνω στο καθένα τις t1 και t2 τότε παρατηρούμε ότι γραφικά σχηματίζεται ένα άλλο επίπεδο, δίνοντας μας έτσι την εντύπωση μίας κρυμμένης διάστασης. Για το λόγο ότι διαπιστώνουμε την προβολή των δύο επιπέδων σε ένα. Με αυτό το δικαιολογητικό πρώτον μπορώ να χαρακτηρίσω την μεταβολή ως αλληλεπίδραση του χρόνου με τις τρεις διαστάσεις του χώρου και επιπλέον θεωρήσω ότι για τα δύο επίπεδα του χώρου στην προβολή τους δηλαδή το επίπεδο του χρόνου η μεταβολή έχει τη μισή τιμή απ’ αυτήν που προβλέπεται απ’ το συνδυασμό τριών επιπέδων δηλαδή τεσσάρων διαστάσεων.
Ωστόσο όλα αυτά γενούν ερωτήματα, όπως γιατί η μεταβολή δεν είναι κοινή σε όλα τα σημεία του χώρου, δηλαδή γιατί δεν υπάρχει ενιαίος χρόνος. Μία εύκολη απάντηση θα ήταν ότι δεν υπάρχει μόνο ένα κρυμμένο επίπεδο και σίγουρα πολλοί θα συμφωνούσαν αφού πλησιάζει την σύγχρονη ιδέα περί 11 διαστάσεων. Δεν διαφωνώ με την ιδέα αλλά τότε δημιουργούμε σύμπαν 11 ταχυτήτων και κατά προέκταση βάζουμε επίπεδα στην θέση, την ταχύτητα, ακόμη και την ενέργεια των σωμάτων. Για αυτό θα μου επιτραπεί να πω ότι μάλλον ο χρόνος δεν είναι διάσταση αλλά φαινόμενη διάσταση δηλαδή αποτελεί το είδωλο του τρισδιάστατου χώρου που βρισκόμαστε. Ο τρόπος που ένας παρατηρητής αντιλαμβάνεται τον κόσμο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει η πιθανότητα ύπαρξης επιπλέον διαστάσεων, αφού έτσι δεν εξηγείται η αέναη κίνηση των σωματιδίων που βέβαια εξηγείται μερικώς από την θεώρηση των δυνάμεων Laplace και των μικρών πυρηνικών. Όμως δεν εξηγείται η δομή της ύλης….που μάλλον οφείλεται στην γενεσιουργός δύναμη του σύμπαντος, που προσωπικά θα την χαρακτήριζα «διαφορά δυναμικού» μεταξύ της ύπαρξης και της μη ύπαρξης!
Εν τέλει η σκέψη μου είναι ότι διάσταση και φαινόμενη διάσταση είναι πιθανώς ένα και το αυτό. Αφού πλέον είναι προφανές ότι ένα σύνολο διαστάσεων α μπορεί να παρασταθεί με ένα μόνο επίπεδο.
Συγχωρέστε με αν έχω πει κάτι ανόητο, αυτή τη στιγμή τα 'χω παίξει ελαφρώς....
Μάλλον έχεις δίκιο, ωστόσο δεν πάυει να είναι μία σχετικά τεκμηριωμένη σκέψη αν αφαιρέσουμε τις τελευταίες δύο γραμμές του κειμένου που δεν ξέρω τι με πιασε και τις έγραψα, μάλλον τις στιγμής ήτανε!
Εν τέλει διαφωνείς με όλα όσα έγραψα ή απλως σου φαίνονται μπερδεμένα φίλε μου????
